Kırık Kalpler Durağı (Aziz, 3.bölüm)

YAZAR : Şeyma BULUT

Aziz ilk başta benim çok ön yargıyla yaklaştığım bir işti açıkçası. Kadrosunda vazgeçilmez aktörlerimden Murat Yıldırım olsa dahi üçlü aşk hikayelerine her zaman mesafeli olmuşumdur. Burada da öyle olacaktım kiii dizinin Poldark uyarlaması olduğunu öğrenene kadar. Bayıla bayıla izlemiştim ve karşıma çıkan iş öyle hafife alınacak gibi gelmediği için de bölümleri hızlıca izleyip, koşa koşa yazının başına oturdum.

Aziz, bir gecede tüm hayatı ellerinden alınan bir adamın hikayesi aslında. Aziz Payidar, Fransız teğmeni öldürene kadar refah içerisinde bir hayat yaşıyordu. Dünyalar güzeli bir nişanlısı, sevecen ailesi, zenginliğiyle ağzında altın kaşıkla doğanlardandı, Aziz. İnsan ne oldum değil ne olacağım demeli derler ya, Aziz de tam olarak bunu yaşadı. Bir insan bir kere düşmeyegörsün, ilk tekmeyi hep en sevdiği insanlar vuruyor. Aziz önce ailesinden sonra da sevdiği kadından hayal dahi edemeyeceği şekilde darbeler yedi ve içindeki tutkuyu bitiremese de gönlündeki temiz aşkını söküp atmak istedi. Başarılı olabildi mi bilemiyorum ama Dilruba’yla bir geleceği olabileceğine çok da ihtimal vermiyorum. Onların ilişkisi en hassas noktasından vuruldu : Sadakat!

Aziz, başına gelenlerin ardından en son aşkı Dilruba’ya gitmişti ve ondan bir söz almıştı. Dilruba o sözü tutamadı, Aziz’in amcasının oğluyla nişanlanırken kendi aşkını da elleriyle toprağa gömdü. Bazı hataların geri dönüşü yoktur derler ya Dilruba da öyle bir hataya düştü işte. Şimdi “Ama Aziz’i öldü biliyordu!”  dediğinizi duyar gibiyim ve hemen açıklayayım. Dilruba sevdiği adamı” Seni hep bekleyeceğim! “diyerek gönderdi. Aziz döndüğünde ne kendisini bekleyen bir sevgili ne de aile gördü. Öldüğünden emin olmadıkları canları yoktu ve bu kadar varlıklı insanlar sırf korkularından Aziz’in peşine düşmemişlerdi. Bu olay Aziz’i perişan etti. Özellikle de ihanet çift taraflı olunca kaldıramadı ve hem en yakın arkadaşını hem de bir zamanlar sevdiği insana olan güveni bitti. O sözünü tutmuş er yada geç dönmüştü ama sevdikleri ona verdikleri sözleri tutmamıştı…

Aziz Payidar sözünün eri, dürüst bir adam. Birine bir söz verdiyse ve bu kişi yedi kat yabancı dahi olsa tutar. Aradan geçen yılların ardından ne sevdiği kadına ihanet etti, kendisini beklediğini sandığı sevdiğine dönmeyi umdu, ailesine kavuşma anının yolunu gözledi çünkü söz vermişti. O verdiği sözlere böyle sadıkken en sevdikleri ona ihanet etse de Aziz Payidar verdiği sözü tutar. Hele de ona sığınmış bir cana garanti vermişse artık sonunda ölüm olsa fark etmez. Efnan’la ikinci kez tesadüfen yolları kesiştiğinde Aziz hayatına bir anda giren bu kız hakkında en ufak bir şey bilmiyordu ama yardıma ihtiyacı olduğunu görebiliyordu. Aziz Payidar kolu, kanadı kırık, babası ve kocası olmaya çalışan adamın zulmünden kaçan Efnan’a onu koruyacağına dair bir söz verdi ve sonucu ne olursa olsun tutacaktı.

Efnan, bu hikayenin temiz tarafı. Aslında bu karakter üzerinden yansıtılan tezatlık çok hoşuma gidiyor benim. Bir yanda tertemiz, kıyafetleri yerinde, üstünde hep beyaz elbise olan Dilruba; diğer yanda üstü başı kir, pas içinde ayağında ayakkabısı bile olmayan Efnan var!
Ben safi iyi ya da kötü karakter algısına çok inanmam ama Dilruba’ya iyi tarafı da var diyeceğim bir durum da olmadı. İlk etapta kıskançlığını anlasam da çaresiz bir kadını, sırf kendisini artık istemeyen eski sevgilisinden kıskandı diye ölüme terk etmek ve sonrasında da hiç bir şey olmamış gibi davranmak benim biraz ağırıma gitti açıkçası. Efnan, Dilruba yüzünden dayak yedi, köy meydanına atıldı, rezil kadın olarak ilan edildi ve tüm bunları biri sevgilisine ihanet edip de terk edildiği için yaşadı. Yine de başını eğmedi ve bence bu çok ince ve önemli bir ayrıntıydı. Efnan ne yaşarsa yaşasın, başını eğmiyor.

Efnan falakadan sonra nenesine bir şeyleri anlatırken asla başını eğmeyeceğini öyle güzel anlattı ki bu karaktere hayran olmamak elde değil. Babasının sattığı adam yerlerde sürükleyip, adını değiştirdiğinde bile “Benim adım Efnan!” dedi. Bana sorarsanız Efnan Aziz gelmese bile kurtulmanın bir yolunu bulurdu ama Aziz iyi ki geldi çünkü orada sadece Efnan’ı değil, onun insanlara olan güvenini de geri verdi.

Efnan hayatı boyunca zulüm görmüş belli ki, yaralarını kimse sarmamış. Babası dayağı engelleyemedi ama sonrasında yaralarını bile sarmaya gelmedi çünkü para evladından daha değerliydi. Aziz’se Efnan için iki kez kendini riske attı. İlkinde teğmeni öldürerek ikincisinde de Efnan’ı düğününden kaçırarak hayatını, özgürlüğünü riske attı. Efnan için bu paha biçilemez bir şey. Bir yanda onu büyüten babası üç kuruş için kızından vazgeçerken diğer yanda yedi kat yabancı sırf zulüm görmesin diye hayatını riske atıyor.

Efnan yaralarını kendi sararken ilk kez biri onun yaralarını sardı. Böyle böyle derken Efnan Aziz’e aşık olmaya başladı ama şimdilik bu duygusu karşılıklı değil. Aziz hala eskide takılıp kaldı ve daha kötüsü gerçek Dilruba’yı hala tanımıyor.  Bir zamanlar sevdiği kadının sırf ksıkandığı için Efnan’ı ölüme terk ettiğini, kendisini öptükten sonra koşa koşa yine o konağa bir şey olmamış gibi gittiğini, sırf kendi sırrını biliyor diye Maksude’yi tehdit ettiğini bilmiyor. Tüm bunları bilmediği ve tek konuda kızdığı için hala aralarındaki bir garip ilişki devam ediyor ama öğrenince böyle olmayacağını düşünüyorum. Diğer yandaysa Efnan gibi Aziz’in görmeye pek de alışkın olmadığı bir kadın tipi var. Onun gözünde Efnan basit bir köylü kızı ve kendisine asla layık görmediği biri. Onu koruyacağını, yanında olacağını, artık kimsenin onu incitemeyeceğini söylerken inceden aralarındaki uçurumu da yüzüne vurmaktan geri durmadı, ne yazık ki.

Aziz Payidar benim gözümde çok dürüst ve iyi bir adam olarak şekillense de statüye önem veren yapısı hanesine eksi puan olarak yazılıyor ama ona kızmıyorum. Yetiştiği o aileye bakacak olursak, Aziz aralarından iyi bile çıkmış diye düşünmeden edemiyorum. Hepsi kendini Payidar soyadıyla tanımlarken, Aziz’in hemen normale dönmesini de beklemek biraz hayalciliğe girer. Aziz, Efnan’ı tanıdıkça önemli olanın kalıp değil yürek olduğunu anlayacaktır diye düşünüyorum.

Aziz ve Efnan arasındaki ilişki adım adım ilerlerken, Efnan’ın Aziz için kendini feda ettiği sahnede içimden “Sevgi budur!” dedim. Efnan da çok rahat bir şekilde arkasına yaslanıp, birilerinin kendisi için feda edildiğini izleyebilirdi. Dilruba onu harcarken böyle yapmadı mı? O da aynısını yapabilirdi ama yapmadı. Sevdiği insanın kendisi yüzünden hapse girmesine gönlü razı olmadı.

Ona cehennem azabı yaşatmak isteyen adama sırf Aziz yüzünden teslim olmayı seçti ve bence bu çok asilce bir hareketti. Asalet öyle kıyafetle, aileyle, görünüşle olmaz. İnsanın kanında olacak, kanında! Efnan bana sorarsanız çok asil bir kız, içinde bir mücevher var. Onu temizleyip, parlatınca herkesten daha çok ışık saçacağına eminim.

O ışığı ilk gören de Aziz oldu zaten. Hayatında ilk kez bir insan ki Efnan gibi mazlum gördüğü bir kız tüm cesaretiyle kendisini Aziz için feda etti. Bu aralarındaki bağın da ilk düğümü oldu bence ki Aziz ani bir kararla Efnan’la evleneceğini söyledi. Bundan sonra ne olur bilmiyorum ama Aziz’in Fransızlarla gireceği mücadelede, Efnan’ın da bir payı olacağına eminim çünkü delege oğlunun ölümüne sebep olan kadına insaflı olacak birine benzemiyor.

Aziz’de bu noktadan sonra neler olur bilemiyorum ama bana sorarsanız hikaye asıl şimdi başlıyor. Atatürk’ün Aziz’e yardım etmesi, Payidarların Fransız merakı güzel bir çatışma unsuru diye düşünüyorum. Hikayenin duygusal kısmı Efnan ve Aziz’le. kurulurken, entrika kısmı Dilruba’yla şekilleniyor. Buradaki üçlü çatışma da oldukça kuvvetli ve nasıl açılacak merakla bekliyor olacağım.

Şimdilik benden bu kadar. Aziz bu yılın en iyi dönem dizisi olarak karşımıza çıktı ve sanat yönetmeninin dönemin Hatay’ını oldukça başarılı yansıttığını görülüyor. Casta diyecek sözüm yok zaten, her biri karakterlerini harika bir şekilde yaratmış.

Tüm ekibin yüreğine sağlık olsun.
Haftaya görüşmek üzere.
Sevgiyle kalın ve mucizelere inanmaktan asla vazgeçmeyin.